Onze Bo...

Onze Bo....

Toen Donky stierf op 27 juli 2001 heb ik emmers met tranen vergoten. Donky was een lieve Friese Stabij en ik had haar meegekregen toen ik uit huis ging.
Ze stierf redelijk onverwacht. Ze was wel oud, maar 's avonds en 's morgens vroeg niets aan de hand en een paar uur later was ze stervende. Mijn man was werken, de kinderen 2 en 4 jaar oud  en ik moest ik mijn eentje de beslissing nemen dat  aan het lijden NU een einde moest komen en heb de dierenarts gebeld. Hij heeft het keurig gedaan en Donky ligt begraven onder de walnotenboom.
Ze was nog maar een paar dagen dood en ik hoorde dat vrienden van mijn ouders jonge raszuivere zwarte labradors hadden. Van 8 weken oud.
Ik heb eerst de hondenschool in de buurt opgebeld, om te vragen waar ik op moet letten. Want ik weet ook wel, als ik ga kijken bij labradors van 8 weken ga ik naar huis met een labje. De eigenaar van de hondenschool (Flip) vertelde me dat ik een paar pups uit hun vertrouwde omgeving moest nemen en loslaten en ze dan roepen. Degene die bij je komt, dat is je hond, vertelde hij. En zo is Bo op 1 augustus 2001 bij ons gekomen. Je kunt je voorstellen dat we een gouden tijd hebben gehad. 2 jonge kinderen en een pup.. HEERLIJK

Wat is Bo toch een geweldige hond. Voor de duvel niet bang, niet agressief, laat met zich sollen, wil graag zwemmen en met een bal spelen, een knuffelhond die al je geheimen in haar hart bewaard. Een geweldige moeder voor haar 11 pups die ze kreeg toen ze 4 was.En de meest lieve pleegmoeder voor onze Yola. Eigenlijk de perfecte hond.

Maar nu is ze 13.....Als ik haar roep (en ze hoort me toevallig) kijkt ze de andere kant op. Ze loopt voor mijn voeten, wat ze eerder nooit deed. Ze slaapt al snel 20 tot 22 uur op een dag. Haar rantsoen is verhoogd maar ze blijft afvallen. Ik verdenk haar ervan dat ze dement is, ze eet ineens uit de bak van Yola.. Haar spieren zijn zo stijf en stram. Bulten in haar buik en als ze moet poepen dan kan ze nauwelijks op haar hurken zitten. Ze voelt soms niet meer als ze aandrang heeft en laat het dan gewoon vallen. En dat voor zo'n zindelijke hond.
Het is tijd om afscheid te nemen. Maar ja................al mijn geheimen dan? Al mijn knuffels? En niet alleen die van mij, maar mijn kinderen zullen haar ook wel van alles verteld hebben. Zij zijn nu ook 18 en 16. Ze kennen het leven niet anders dan dat Bo daar ook bij hoort. Bo is er gewoon ALTIJD.

We werken langzaam naar die dag toe.Bo heeft, voor zover ik kan zien, geen pijn, maar heeft ze nog wel een hondswaardbig bestaan? En "vermoorden" we haar of plegen we euthanasie? Aan het eind van de rit is er praktisch gezien geen verschil. Beide keren zal ze naast Donky onder de walnotenboom eindigen. Maar gevoelsmatig is het verschil erg groot.
Ik weet het wel. Ik ben volwassen, een hondenmens die erg realistisch is. Gevoel en verstand zeggen hetzelfde. Maar de rest van het gezin moet er ook aan toe zijn.
Daarom gaan we eerst samen met de kinderen naar de dierenarts, haar mening horen.




Pffff