12 juni 2001 werd je "per ongeluk" geboren.
Je eigenaar had je niet gepland, maar ja, als je 2 honden tegelijk uitlaat en 1 ervan is loops, dan kan het gebeuren dat je 9 weken later pups krijgt. Mijn oude hond was net dood toen ik hoorde dat je fokker (een vriend van mijn vader) pups had. Labrador pups. Wel zuiver, met stamboom en ook nog zwart.
1 augustus hebben we je opgehaald, wat was je lief!!!!!!!! Mijn kinderen waren 4 en 2 en iedereen was gek met je.
Socialiseren op een camping in Zeeland. We vonden het een feest! En jij gelukkig ook.
De jaren verstreken, kinderen worden groter, ik word ouder maar jij blijft jong. Of toch niet.??
Toen je een jaar of 13 was, was je een echte oude dame geworden. Met kleine mankementjes, maar ach, welke oude dame heeft dat niet? Maar toch, ........... De dierenarts vertelde al dat je rug versleten was. Goed versleten. Je voelde geen " aandrang" meer maar gelukkig wisten wij ongeveer wanneer je naar buiten moest om te poepen. Dus meestal ging het goed.
Je bleef altijd zo mooi bij huis. En ineens liep je de weg op. Volgens mij werd je dement.... Je oren deden het steeds slechter en ach, je werd gewoon echt een oude hond. Maar wanneer heb je geen hondswaardig bestaan meer? Das moeilijk te zeggen voor een eigenaar.
We hadden het er thuis wel over. Het moet een keer gebeuren voordat ze echt pijn krijgt. En wie wil er bij zijn. Er was trouwens geen discussie of we met Bo naar de dierenarts zouden gaan of dat de arts hier zou komen. Tuurlijk komt de dierenarts hier. Met zo'n oude lieve hond ga je niet trekken.
Maar wanneer dan?
We zagen je achteruit gaan, kwam moeilijk overeind, het lopen ging wel erg stram, en je sliep wel heel veel.
Totdat je op woensdag 3 juni opeens nog moeilijker overeind kon komen. En je linkerachterpoot op een nare manier omhoog hield. Misschien een kleine tia gehad? Maar de keuze was gemaakt. Dit is niet hondswaardig en ik heb de dierenarts gebeld. Ze begreep het direct en 's avonds tegen half 9 was ze er. Bo lag lekker in haar lievelingsmand middenin de kamer. Ik had de hele avond al bij haar gelegen om haar te knuffelen. Kinderen kwamen af en toe binnen om ook een knuffel te geven en te krijgen. Iedereen was er. Man, zoon, dochter en verkering, onze labrador Yola en mijn persoontje. Bo heeft niets gevoeld, haar achterkant was al zo gevoelloos.......... ze is lekker ingeslapen en ze is wakker geworden op de eeuwige jachtvelden in Anderland. Daar waar duizenden tennisballen zijn, en vijvers om in te zwemmen. Waar geen pijn is en geen ouderdom, alleen liefde.
En wij?Wij hadden een dode hond. En niet zomaar een hond, maar Bo.MIJN Bo, de hond die mij had uitgekozen om haar eigenaar te mogen zijn.
Wat een tranen, en wat een dankbaarheid. Bijna 14 jaar, geen medicatie, geen gekkigheid, gewoon 14 jaar in ons leven.
We hebben je begraven onder de notenboom, naast mijn andere oude hond. - nog meer tranen-.
Het is kaal in huis. Yola is een druktemaker, maar jij een baken van rust. En dat mis ik.
Lieve Bo, je bent een kanjer, ik mis je en wat ben ik blij dat je mijn hond was.
