mijn angst

In december had ik weer mijn halfjaarlijkse controle bij de gynaecoloog, mevr. Bouman. Ik vroeg haar o.a hoe het zit met eierstokkanker en borstkanker. Ze keek me aan en zei:"je wilt graag een borstfoto's laten maken he?". Heerlijk, een dokter die meedenkt. Ja, dat wilde ik. Had ik er reden voor? Nee, gewoon dat enge spookje in mijn hoofd dat me af en toe bang maakt.

Het had allemaal geen  haast en ik had geen tijd dus 11 januari eindelijk die foto laten maken.

Het meest bijzondere vind ik nog wel, dat ik niemand vertel als ik voor controle moet. Niemand! Zelfs mijn moeder niet. Wil ik geen ongeruste telefoontjes? Ik weet het niet precies. Na die tijd mag iedereen weten dat het goed is, maar niemand mag weten wanneer ik voor controle moet. (vreemd persoon ben ik, ik weet het)
En nu, ik vertelde het aan veel mensen, dat ik die foto ging laten maken.
Een week later belde dr Bouman op, ........... er was iets gezien. Niets ernstig, niets om je zorgen over te maken, maar met mijn verleden wilden ze het wel graag beter onderzoeken. Ze vertelde er duidelijk bij dat zij het nog nooit had meegemaakt dat het een uitzaaiing was van "mijn" eierstokkanker, en dat ze daar ook echt niet vanuit ging, ik mocht me dus ook geen zorgen maken.
Tja, makkelijk gezegd.
Maar op zich ging dat ook wel erg goed hoor. Ik kon een dikke week later al terecht op de mammapolie van het Deventer ziekenhuis voor die extra onderzoeken.
Gelukkig heeft DZ het beleid dat je in principe binnen een dag de uitslag krijgt.
Maar toch....
De avond voor het onderzoek belde mijn vriendin D nog.Ze gaf me een paar goede tips qua aarden en energie. En je zenuwen niet onderkennen maar serieus nemen. (Te veel om hier te vertellen). Maar haar tips werken goed, en deze dus ook.
Maar als je dan in zo'n kamertje zit en de verpleegkundige onderzoekt je borsten.... er schiet van alles door je hoofd. Gelukkig kon zij niet wat vinden (en zij heeft ervaring) dus dat stelde me iets gerust.
Op naar de echo. Echt gemakkelijk heb ik daar niet gelegen. Ontbloot bovenlijf, zere schouders van de spanning, dokter met dat echo ding op mijn borst en ik wist dat, als hij het niet 100% vertrouwd, hij een punctie ging doen. En dat lijkt me zo eng........ ik ben zelden zo bang als toen geweest.
Je wilt wel geloven dat, toen hij me vertelde dat het rustige, goedaardige cyste's waren, ik hem wel om zijn nek kon vliegen. HEERLIJK. mijn praatjes kwamen ineens terug.
Want stel nu dat........het wel mis was. Stel dat ik wel borstkanker had. Dan had ik weer naar Amsterdam gemoeten. Dan had ik daar weer alleen gelegen. Zo'n pokke eind van huis. Tuurlijk ben ik ook bang voor kanker en chemo's en bestralingen. Maar helemaal alleen in het AMC in Amsterdam is ook geen pretje voor me. Dat viel me de vorige keer vies tegen. In Deventer ben je toch dichter bij huis. Krijg je toch meer bezoek, wordt toch gepraat in je eigen taal. Kijk, als je voor een schimmelinfectie in Amsterdam ligt is het nog wat anders. Maar zoiets ernstigs wil je gewoon vrienden en familie om je heen hebben. Simpel.
Maar gelukkig
Alle angsten waren niet nodig. We hebben nog even de definitieve uitslag opgehaald bij de mammaverpleegkundige en ze waarschuwde mij en Gait alleen nog even dat dit toch wel een heftige dag voor me was.Dat we het niet moesten onderschatten. En dat klopt. Ik had zulke zere schoudes van de spanning, Die houden nu al een paar dagen aan.  En die woensdag zelf moest ik het toch wel aan iedereen vertellen! Ik praat het wel van me af.
Het is nu een halve week geleden en nu blog ik er maar over. Misschien raak ik het nu kwijt.

bij mij was alles goed. Hoe vergaat het je dan als ze wel iets vinden? Als je wel in die achtbaan zit?
4jr geleden heb ik het ook ervaren, maar toch, voor mijn gevoel is en was dat anders.......

en zo gaan mijn hersenspinsels....

mijn jaren 80.

Zonder tekst, alleen maar muziek waar IK een herinering aan heb.

Mijn muzieksmaak in mijn puberjaren

Iemand vroeg me van wat soort muziek ik hield toen ik jong was...

achja, die tijd.

Volgens mij vond ik The Shorts ONWIJS GOED. (ik zat nog op de lagere school en was 12 jr of zo)

 En in de tijd hoorde ik ook DE BOM van Doe Maar

 HELEMAAL verliefd was ik. Henny Vrienten of Ernst Janz? Op allebei geloof ik. Ik vind het nog steeds  leuk om er naar te luisteren. Dit was voor mij het begin van echt fan zijn. Ik mocht alleen van mijn vader niet naar die concerten. LEVENSGEVAARLIJK. Meisjes vielen bij bosjes flauw.

Rond diezelfde tijd kwam Normaal uit met Deurdonderen... Tja, dat moest ik natuurlijk wel mooi vinden. Een boerenband in het dialect. Ze gaven altijd GRANDIOZE optredens bij ons in de buurt.

Goede herinneringen,  leuke mensen, goede sfeer.

Toen ik een jaar of 13 was, speelde de Frank Boeien groep in Markelo, daar mocht ik naar toe met mijn nicht Hennie. Voor het nummer 1.000.000 sterren heeft veel indruk op mij gemaakt

 En tja, wat vond ik nog meer mooi in die tijd.

Ik zou me bijna schamen, maar DRUKWERK!  Daar ben ik vaak geweest met Jeanet geloof ik.

Daar vind ik nu niet zoveel meer aan.

 Prince had in die tijd zijn "paarse Periode"

Al die liedjes uit die tijd, Purple Rain, When the dove Cry, I want die for you.

nog steeds heerlijke muziek

 

En rond mijn  15 e ontdekte ik SPANDAU BALLET

 GOLD

 TRUE

Plakboeken vol heb ik van die jongens. Penvriendinnen had ik, en alleen maar over Spandau Ballet.

Eén penvriendin heb ik via hyves weer terug gevonden. Sandra   Die was nog 1000x gekker dan ik.

Ik heb ze nooit live gezien, maar dat maakt niet uit. Mijn slaapkamer had ik helemaal volgeplakt met posters. Ik kocht de popfoto, hitkrant en die bladen als er toch maar iets in stond over Spandau Ballet.

En toen, tja en toen ging ik (weer eens) naar Normaal in Splo. Ondertussen was ik 17 en samen met Christel gingen we naar Normaal. Daar heb ik 2 jongens leren kennen. Hans en Gerrit uit Bathmen.

Met Gerrit kreeg ik een half jaar later verkering, en tja, dan langzamerhand wordt de liefde belangrijker dan de muziek

 Gerrit heeft me kennis laten maken met The Rolling Stones.

En wat vond ik nog meer mooi? Of misschien beter gezegd, waar heb ik herinneringen aan.

Tja, waar de meeste herinneringen aan vast kleven dat is natuurlijk

MEATLOF met Paradise by the dashboardligth

waarom juist aan dat nummer? Ach het was een van de lievelingsnummer van Jeanet, een goede vriendin van mij. Ze overleed op haar 16e door een brommer ongeluk.

En elke keer als ik dit nummer hoor, dans ik hem met Jeanet. Soms dans ik echt, soms in mijn hoofd.

Maar altijd dans ik met Jeanet en ben ik weer even 15 jaar.

wat voor muziek ik nu mooi vind? Misschien lees je dat in een volgende blog.