ziekenbezoek

Donderdag was ik rijmoeder. 3 pubers in de auto op weg naar puber no 4. Deze lag in Nijmegen in een groot specialistich ziekenhuis. En neem van mij aan, als je niet in je eigen streekziekenhuis behandeld kan worden, is er meestal meer aan de hand dan schimmelnagels.
Maar daar gaat deze blog niet over.
Toen ik hoorde dat A geopereerd moest worden in Nijmegen, riep ik als eerste :"als jullie er naar toe willen, regel maar vrij van school, ik rijd wel". En ze hebben geregeld dat ze een paar uur vrij kregen en ik reed.

Maar waarom? Waarom ben ik zo gek? Ze hadden ook kunnen wachten tot ze weer thuis was.

Volgens mij heb ik het gedaan omdat ik de pubers (m/v) wil leren wat vriendschap is. Dat je dit soort dingen gewoon voor elkaar doet. Zelf heb ik een 4½ jaar geleden in Amsterdam in het ziekenhuis gelegen. En inderdaad, niet voor schimmelnagels. Onze kinderen zaten toen in groep 5 en 7 van de basisschool en we hadden besloten dat thuis zoveel mogelijk "normaal" moest blijven. Het is al gek genoeg dat mama er 10 dagen niet is, en dan ook nog papa die de helft van de tijd (of meer) weg is,......Nee, dat leek ons niet goed. Daarom kwam manlief niet elke dag "even" over. En natuurlijk heb ik wel visite gehad. Ook wel uit overwachte hoek. Maar ook dagen dat ik geen bezoek had. Ik ben enig kind, dus van mijn broers en zussen hoef ik het niet te hebben. Maar wat dacht ik van "zogenaamde" vrienden? Schoonfamilie? En zo zijn er wel meer mensen. Tuurlijk is er wel volk geweest, daar was ik en ben ik erg dankbaar voor. Maar ook veel mensen die vonden het waarschijnlijk te ver......en je moet natuurlijk wel een halve dag vrij vragen....... MAAR IK LAG DAAR NIET VOOR SCHIMMELNAGELS.
Is het dan zoveel moeite om op ziekenbezoek te gaan? Of om regelmatig een kaartje sturen, regelmatig te bellen of zo.Of een andere manier je medeleven te tonen. Voor heel veel mensen wel dus. Dat heeft mij toen erg veel pijn gedaan. Aan de andere kant, ik heb er ook veel geleerd. Zowiezo heb ik veel geleerd van die tijd

Daarom hoop ik zo dat mijn puber dat ook weet. En nog vaak bij A even om deur kijkt. Even bijkletsen, roddels uitwisselen onder het mom van huiswerk maken enz. Maar volgens mij komt dat wel goed.

gelijkwaardig

ik heb veel online vriendschappen. Veel diverse mensen.
één vriendin is getrouwd met een Marokaan, een ander is een Jood.
Ook heb ik Katholieken tussen mijn vrienden zitten, en Gereformeerden.
Mensen met een andere huidskleur, maar ook mensen met een blanke huid.
Ik heb homo's tussen mijn vrienden en ook lesbo's.
Hindoestanen en ongelovigen.
Gescheiden mensen en getrouwde mensen.
Gelukkige mensen en ongelukkige mensen.
Jongeren die al hun wilde haren nog hebben, die ze nog moeten krijgen en mensen die ze in de loop der jaren al weer kwijt zijn geraakt.
Werkende moeders en thuisblijfmoeders.
Mensen met een hoog IQ en mensen met een laag IQ.
Mensen die gezond zijn, en mensen die minder of niet gezond zijn.
Werkende en werkelozen.
Mensen met een sterk linkse politieke voorkeur, en mensen die behoorlijk rechts zijn. (terwijl ik dit zo schrijft realiseer ik me dat we elkaar mooi in evenwicht houden)

 Maar weet je? Ze zijn allemaal gelijk Ik denk dat er maar 1 ding is waar ik echt niet tegen kan. Dat is oneerlijkheid. Ik hoop dat je jezelf altijd recht in de spiegel kunt blijven aankijken. Ik zal dat ook proberen . Soms gaat het mis, dan hoop ik dat je je excuses meent.

Als je mij een heel klein beetje kent, dan weet je dat ik gek ben op honden. Zelf hebben we 2 labradors, waar ik dus gewoon de baas van ben. (tenmiste, heel vaak) Ik heb bij Flip een paar cursusen gevolgd en dat ging me altijd goed af. Nu ben ik sinds een paar jaar groot fan van Cesar Millan “The Dogwhisperer” . hij is een paar keer per week op de tv op National Geograpic en ik kijk er graag naar. Je leert er altijd wel iets en ik ben erachter gekomen dat die beste man gewoon erg vaak gelijk heeft Vorig jaar gaf hij drie shows in Rotterdam. Daar had ik graag bij willen zijn, maar 100 euro voor een kaartje vind ik behoorlijk veel geld. Alle drie avonden waren toen uitverkocht.. Dit jaar kwam hij op 21 mei een show geven, weer in de Ahoy. En de show stond op vakantieveilingen………….. Je begrijpt dat ik mijn kans schoon zag! Ik ben er voor gaan zitten en wat denk je? Voor 37 euro had ik 2 kaartjes te pakken. YES Ik was helemaal gelukkig. En maandag 21 mei gingen wij (Gait en ik dus) op weg naar Rotterdam. Tja, we waren niet de enigen die naar Cesar gingen. Volgens mij past er ongeveer 10.000 man in de Ahoy en hij was bijna vol. We zaten helemaal in de bovenste ring, maar dat mag de pret niet drukkken. Dankzij grote schermen is alles goed te zien. De hele show is natuurijk in het Engels. Ai, wel even wennen voor mij, maar dat ging beter dan ik verwacht had. Cecar vertelde van alles, en had voorbeelden bij zich. (de meeste op een groot scherm) Hij liet zien dat we onze honden harstikke verwennen, en dat daar de honden niet gelukkiger van worden. Hij vertelde over het energie level van de hond. En hoe die ineens omhoog vliegt. En hoe belangrijk het is, om als baas rustig te lijken en vooral te zijn. Dan is je hond ook zo rustig. Hij liet diverse filmjes zien, o.a. van de eerste en tot nu toe enige hond die hem het ziekenhuis in heeft gebeten.. Nee, geen rotweiler of pitbull, maar een labrador. Hij heeft zoveel verteld, dat ik het hier niet neer kan zetten. Het is meer het gevoel dat ik hem begrijp en snap. Ik vond het ontzettend gaaf om erbij te zijn. En nee, het was me geen 100 euro waard. Zoveel nieuws heeft hij niet verteld, ik snap zelf ook wel iets van hondenpsygologie. Al met al vond ik het een geweldige ervaring. Ik kan er geen uitgebreide blog over schrijven. Je had er bij moeten zijn.