Kriegel word ik ervan.
Waarvan?? Van sommige statussen van facebook. En nee, niet kijken is geen optie, daarvoor is mijn verslaving te groot.
Maar van welke statussen dan?
"ik heb 1000 euro gewonnen met een kraslot'
"mijn handtas staat onder de kapstok"
"ik heb diarree"
"mijn wc papier is roze"
Dit soort statussen. Ze blijken bedoeld te zijn om te laten zien dat ze TEGEN kanker zijn. Maar zeg nu zelf. Ooit iemand gesproken die VOOR kanker is?
Ik heb (28-6-2014) 265 "vrienden" op facebook. Een heel gekleurd gezelschap.
Mannen, vrouwen, kinderen, lesbo's, hetero's.
Mensen die kinderen met een beperking hebben, autisten en ouders/partners van mensen die "een stoornis hebben in het autistisch spectrum
Mensen met kanker die niet beter worden, maar ook mensen die beter zijn geworden van kanker.
Leuke mensen, minder leuke mensen. Mensen die te maken hebben met een chronische ziekte.
En gezonde mensen.
En juist sommige van die gezonde mensen plaatsen van die afschuwelijke update's.
Die vriend met de ziekte van Crohn plaatst heus niet dat ze diarree heeft.
En die kankerpatiënt verteld niet dat haar handtas onder de kapstok staat.
Nee, al deze mensen ergeren zich kapot aan de (in mijn ogen) stompzinnigheid van die update's.
Gelukkig kom ik ook andere update's tegen. Zoals
"YES, Geld ingezameld voor Ronald Mc Donaldshuizen"
" Samenloop voor hoop gelopen"
"laatste scan was goed"
maar ook
" weer een operatie omdat mijn tumor zich niet koest houdt"
" aanval gehad omdat de medicijnen niet goed werken"
Lieve mensen, als je zo begaan bent met je zieke medemens, dan zijn er een paar optie's.
Stort geld, .
Loop mee, of organiseer iets om geld op te halen
Ga op bezoek bij zieke vrienden, of stuur een kaartje, mail ze en laat ze weten dat je aan ze denkt.
En als je dat allemaal doet, dan heb je tenminste iets om op je status te zetten. Dan doe je wat.
Wat ik doe? Ik doe vrijwilligerswerk, ik zet vaak reactie bij mensen die het moeilijk hebben en probeer mee te leven. Ik stuur een kaartje, en brand kaarsjes. En ja, ik geef ook (soms) geld.
Wil je meer lezen? Lees dan de blogs van Femke maar eens.
Femke van Rossum "achterwerk"
Of kijk op deze pagina living with an intruder
Misschien snap je het dan.
zaterdag 28 juni 2014
vrijdag 27 juni 2014
Onze Bo...
Onze Bo....
Toen Donky stierf op 27 juli 2001 heb ik emmers met tranen vergoten. Donky was een lieve Friese Stabij en ik had haar meegekregen toen ik uit huis ging.
Ze stierf redelijk onverwacht. Ze was wel oud, maar 's avonds en 's morgens vroeg niets aan de hand en een paar uur later was ze stervende. Mijn man was werken, de kinderen 2 en 4 jaar oud en ik moest ik mijn eentje de beslissing nemen dat aan het lijden NU een einde moest komen en heb de dierenarts gebeld. Hij heeft het keurig gedaan en Donky ligt begraven onder de walnotenboom.
Ze was nog maar een paar dagen dood en ik hoorde dat vrienden van mijn ouders jonge raszuivere zwarte labradors hadden. Van 8 weken oud.
Ik heb eerst de hondenschool in de buurt opgebeld, om te vragen waar ik op moet letten. Want ik weet ook wel, als ik ga kijken bij labradors van 8 weken ga ik naar huis met een labje. De eigenaar van de hondenschool (Flip) vertelde me dat ik een paar pups uit hun vertrouwde omgeving moest nemen en loslaten en ze dan roepen. Degene die bij je komt, dat is je hond, vertelde hij. En zo is Bo op 1 augustus 2001 bij ons gekomen. Je kunt je voorstellen dat we een gouden tijd hebben gehad. 2 jonge kinderen en een pup.. HEERLIJK
Wat is Bo toch een geweldige hond. Voor de duvel niet bang, niet agressief, laat met zich sollen, wil graag zwemmen en met een bal spelen, een knuffelhond die al je geheimen in haar hart bewaard. Een geweldige moeder voor haar 11 pups die ze kreeg toen ze 4 was.En de meest lieve pleegmoeder voor onze Yola. Eigenlijk de perfecte hond.
Maar nu is ze 13.....Als ik haar roep (en ze hoort me toevallig) kijkt ze de andere kant op. Ze loopt voor mijn voeten, wat ze eerder nooit deed. Ze slaapt al snel 20 tot 22 uur op een dag. Haar rantsoen is verhoogd maar ze blijft afvallen. Ik verdenk haar ervan dat ze dement is, ze eet ineens uit de bak van Yola.. Haar spieren zijn zo stijf en stram. Bulten in haar buik en als ze moet poepen dan kan ze nauwelijks op haar hurken zitten. Ze voelt soms niet meer als ze aandrang heeft en laat het dan gewoon vallen. En dat voor zo'n zindelijke hond.
Het is tijd om afscheid te nemen. Maar ja................al mijn geheimen dan? Al mijn knuffels? En niet alleen die van mij, maar mijn kinderen zullen haar ook wel van alles verteld hebben. Zij zijn nu ook 18 en 16. Ze kennen het leven niet anders dan dat Bo daar ook bij hoort. Bo is er gewoon ALTIJD.
We werken langzaam naar die dag toe.Bo heeft, voor zover ik kan zien, geen pijn, maar heeft ze nog wel een hondswaardbig bestaan? En "vermoorden" we haar of plegen we euthanasie? Aan het eind van de rit is er praktisch gezien geen verschil. Beide keren zal ze naast Donky onder de walnotenboom eindigen. Maar gevoelsmatig is het verschil erg groot.
Ik weet het wel. Ik ben volwassen, een hondenmens die erg realistisch is. Gevoel en verstand zeggen hetzelfde. Maar de rest van het gezin moet er ook aan toe zijn.
Daarom gaan we eerst samen met de kinderen naar de dierenarts, haar mening horen.
Pffff
Toen Donky stierf op 27 juli 2001 heb ik emmers met tranen vergoten. Donky was een lieve Friese Stabij en ik had haar meegekregen toen ik uit huis ging.
Ze stierf redelijk onverwacht. Ze was wel oud, maar 's avonds en 's morgens vroeg niets aan de hand en een paar uur later was ze stervende. Mijn man was werken, de kinderen 2 en 4 jaar oud en ik moest ik mijn eentje de beslissing nemen dat aan het lijden NU een einde moest komen en heb de dierenarts gebeld. Hij heeft het keurig gedaan en Donky ligt begraven onder de walnotenboom.
Ze was nog maar een paar dagen dood en ik hoorde dat vrienden van mijn ouders jonge raszuivere zwarte labradors hadden. Van 8 weken oud.
Ik heb eerst de hondenschool in de buurt opgebeld, om te vragen waar ik op moet letten. Want ik weet ook wel, als ik ga kijken bij labradors van 8 weken ga ik naar huis met een labje. De eigenaar van de hondenschool (Flip) vertelde me dat ik een paar pups uit hun vertrouwde omgeving moest nemen en loslaten en ze dan roepen. Degene die bij je komt, dat is je hond, vertelde hij. En zo is Bo op 1 augustus 2001 bij ons gekomen. Je kunt je voorstellen dat we een gouden tijd hebben gehad. 2 jonge kinderen en een pup.. HEERLIJK
Wat is Bo toch een geweldige hond. Voor de duvel niet bang, niet agressief, laat met zich sollen, wil graag zwemmen en met een bal spelen, een knuffelhond die al je geheimen in haar hart bewaard. Een geweldige moeder voor haar 11 pups die ze kreeg toen ze 4 was.En de meest lieve pleegmoeder voor onze Yola. Eigenlijk de perfecte hond.
Maar nu is ze 13.....Als ik haar roep (en ze hoort me toevallig) kijkt ze de andere kant op. Ze loopt voor mijn voeten, wat ze eerder nooit deed. Ze slaapt al snel 20 tot 22 uur op een dag. Haar rantsoen is verhoogd maar ze blijft afvallen. Ik verdenk haar ervan dat ze dement is, ze eet ineens uit de bak van Yola.. Haar spieren zijn zo stijf en stram. Bulten in haar buik en als ze moet poepen dan kan ze nauwelijks op haar hurken zitten. Ze voelt soms niet meer als ze aandrang heeft en laat het dan gewoon vallen. En dat voor zo'n zindelijke hond.
Het is tijd om afscheid te nemen. Maar ja................al mijn geheimen dan? Al mijn knuffels? En niet alleen die van mij, maar mijn kinderen zullen haar ook wel van alles verteld hebben. Zij zijn nu ook 18 en 16. Ze kennen het leven niet anders dan dat Bo daar ook bij hoort. Bo is er gewoon ALTIJD.
We werken langzaam naar die dag toe.Bo heeft, voor zover ik kan zien, geen pijn, maar heeft ze nog wel een hondswaardbig bestaan? En "vermoorden" we haar of plegen we euthanasie? Aan het eind van de rit is er praktisch gezien geen verschil. Beide keren zal ze naast Donky onder de walnotenboom eindigen. Maar gevoelsmatig is het verschil erg groot.
Ik weet het wel. Ik ben volwassen, een hondenmens die erg realistisch is. Gevoel en verstand zeggen hetzelfde. Maar de rest van het gezin moet er ook aan toe zijn.
Daarom gaan we eerst samen met de kinderen naar de dierenarts, haar mening horen.
Pffff
Abonneren op:
Posts (Atom)