mijn angst

In december had ik weer mijn halfjaarlijkse controle bij de gynaecoloog, mevr. Bouman. Ik vroeg haar o.a hoe het zit met eierstokkanker en borstkanker. Ze keek me aan en zei:"je wilt graag een borstfoto's laten maken he?". Heerlijk, een dokter die meedenkt. Ja, dat wilde ik. Had ik er reden voor? Nee, gewoon dat enge spookje in mijn hoofd dat me af en toe bang maakt.

Het had allemaal geen  haast en ik had geen tijd dus 11 januari eindelijk die foto laten maken.

Het meest bijzondere vind ik nog wel, dat ik niemand vertel als ik voor controle moet. Niemand! Zelfs mijn moeder niet. Wil ik geen ongeruste telefoontjes? Ik weet het niet precies. Na die tijd mag iedereen weten dat het goed is, maar niemand mag weten wanneer ik voor controle moet. (vreemd persoon ben ik, ik weet het)
En nu, ik vertelde het aan veel mensen, dat ik die foto ging laten maken.
Een week later belde dr Bouman op, ........... er was iets gezien. Niets ernstig, niets om je zorgen over te maken, maar met mijn verleden wilden ze het wel graag beter onderzoeken. Ze vertelde er duidelijk bij dat zij het nog nooit had meegemaakt dat het een uitzaaiing was van "mijn" eierstokkanker, en dat ze daar ook echt niet vanuit ging, ik mocht me dus ook geen zorgen maken.
Tja, makkelijk gezegd.
Maar op zich ging dat ook wel erg goed hoor. Ik kon een dikke week later al terecht op de mammapolie van het Deventer ziekenhuis voor die extra onderzoeken.
Gelukkig heeft DZ het beleid dat je in principe binnen een dag de uitslag krijgt.
Maar toch....
De avond voor het onderzoek belde mijn vriendin D nog.Ze gaf me een paar goede tips qua aarden en energie. En je zenuwen niet onderkennen maar serieus nemen. (Te veel om hier te vertellen). Maar haar tips werken goed, en deze dus ook.
Maar als je dan in zo'n kamertje zit en de verpleegkundige onderzoekt je borsten.... er schiet van alles door je hoofd. Gelukkig kon zij niet wat vinden (en zij heeft ervaring) dus dat stelde me iets gerust.
Op naar de echo. Echt gemakkelijk heb ik daar niet gelegen. Ontbloot bovenlijf, zere schouders van de spanning, dokter met dat echo ding op mijn borst en ik wist dat, als hij het niet 100% vertrouwd, hij een punctie ging doen. En dat lijkt me zo eng........ ik ben zelden zo bang als toen geweest.
Je wilt wel geloven dat, toen hij me vertelde dat het rustige, goedaardige cyste's waren, ik hem wel om zijn nek kon vliegen. HEERLIJK. mijn praatjes kwamen ineens terug.
Want stel nu dat........het wel mis was. Stel dat ik wel borstkanker had. Dan had ik weer naar Amsterdam gemoeten. Dan had ik daar weer alleen gelegen. Zo'n pokke eind van huis. Tuurlijk ben ik ook bang voor kanker en chemo's en bestralingen. Maar helemaal alleen in het AMC in Amsterdam is ook geen pretje voor me. Dat viel me de vorige keer vies tegen. In Deventer ben je toch dichter bij huis. Krijg je toch meer bezoek, wordt toch gepraat in je eigen taal. Kijk, als je voor een schimmelinfectie in Amsterdam ligt is het nog wat anders. Maar zoiets ernstigs wil je gewoon vrienden en familie om je heen hebben. Simpel.
Maar gelukkig
Alle angsten waren niet nodig. We hebben nog even de definitieve uitslag opgehaald bij de mammaverpleegkundige en ze waarschuwde mij en Gait alleen nog even dat dit toch wel een heftige dag voor me was.Dat we het niet moesten onderschatten. En dat klopt. Ik had zulke zere schoudes van de spanning, Die houden nu al een paar dagen aan.  En die woensdag zelf moest ik het toch wel aan iedereen vertellen! Ik praat het wel van me af.
Het is nu een halve week geleden en nu blog ik er maar over. Misschien raak ik het nu kwijt.

bij mij was alles goed. Hoe vergaat het je dan als ze wel iets vinden? Als je wel in die achtbaan zit?
4jr geleden heb ik het ook ervaren, maar toch, voor mijn gevoel is en was dat anders.......

en zo gaan mijn hersenspinsels....