Mens, durf te leven.........

Weet je, ik gun niemand, helemaal NIEMAND een ernstige ziekte. Maar de levenslessen die je daar gratis bij krijgt, gun ik iedereen. Ik vind dat ik veel geleerd heb de afgelopen 3 jaar, en nog steeds eigenlijk leer.

Het is nu bijna 3 jaar geleden dat ik kanker had.  Ik besef heel goed dat ik geluk gehad heb. Alleen maar 2x een fatsoenlijke buikoperatie, maar geen bestralingen of chemo of zo.
Ondervind ik nog dagelijks last van mijn kanker? Ehm, eigenlijk moeilijke vraag.
Ik slik hormoontabletten omdat  ik geen eierstokken heb. Ik ben niet meer ongesteld.
(toch nog voordelen dus) en nog wel een paar kleine dingen. Maar "last" ???

Maar die levenslessen.
Ik weet gewoon nu dat er geen zekerheden zijn.
Een vriendin van mij, zij heeft deze lessen ook gehad, heeft haar goede baan opgezegd om eindelijk haar droom waar te maken. Ze wordt lerares! Goed he? Eerst een paar jaar studie en dan eindelijk haar droom. Ze vond het in eerste instantie erg moeilijk om ontslag te nemen. Want je weet wat je laat gaan. Maar ze weet ook dat echte zekerheden niet bestaan. Je moet NU leven!
En dan zie ik andere mensen ploeteren en ploeteren om krampachtig hun zekerheden vast te houden. En maar werken, en maar sparen en maar weer werken. Waar is het grote genieten gebleven? Dan vraag ik me wel eens af, WAT HEB JE AAN DAT GEWERK!.
Ja, ik snap ook heus wel dat het ontzettend lekker is om veel geld te verdienen, maar stel dat je morgen ziek wordt? Dan heb je niets aan dat geld. Dan mag je alleen hopen dat je doctoren goed zijn opgeleid en passie voor hun vak hebben.

Ik heb 3 jr geleden dus een paar keer in het ziekenhuis gelegen.
In Deventer en in het AMC (Amsterdam). In het AMC heb ik me wel eenzaam gevoeld.
Ik had met Gait  afgesproken dat hij niet elke dag zou komen. De kinderen waren natuurlijk nog een stuk kleiner en hun leven moest zoveel mogelijk normaal blijven draaien.
Toen ik eenmaal van de morfine af was, ben ik erachter gekomen dat een dag toch wel lang kan zijn als je alleen op een kamertje alleen in het AMC ligt.
Nu snap ik ook wel dat het gewoon ver rijden is, dat je gewoon een dag kwijt bent, maar toch. IK LAG ER NIET OM EEN INGEGROEIDE TEENNAGEL!

Tuurlijk heb ik wel visite gehad. En heb ik eindeloos gebeld met een paar goede vriendinnen. Maar ook veel mensen zijn niet geweest. Of hebben niet gebeld….Want ja, je moet wel een dag vrij nemen om bij Diana op bezoek te gaan. Tja, nee, moeilijk. Die mensen…………………..die gun ik die levenslessen.

Nu hyve ik graag, en via hyves ben ik bij de DNKP gekomen. (bondgenoten groep). Daar zijn veel mensen die ongeveer hetzelfde ervaren.
De mensen werken maar, sparen maar voor later, verbouwen maar, kopen maar….
Maar genieten? NEE, !!!!!!!!!!!
Daarom vind ik het zo ontzettend leuk een hyvevriendin van me, net terug van een paar dagen Londen, nu al haar tripje naar Barcelona geboekt heeft. En nee, ze zit NIET op de Balkenende norm. Helemaal niet zelfs, maar ze LEEFT. Ze weet dat zekerheden niet bestaan.

En ik?? Nee, ik hoef geen stedentripje Barcelona of Londen. Ook hoef ik niet te studeren. Maar ik leef wel. Ik houd van bepaalde voorstellingen in de Schouwburg. Dus ik ga gewoon.
Ik geniet van het leven. Eind lopen met  hond Yola, op visite bij  een oude buurman, koffie drinken bij een kennis, lekker nietsdoen op de bank.  Gewoon omdat ik het heerlijk vind.

En begrijp me nu niet verkeerd. Je moet natuurlijk wel verstandig blijven. Als je een modaal salaris hebt, moet je niet leven als God in Frankrijk.
En het is ook verstandig om te sparen, want het is wel de bedoeling dat je oud wordt. En dan moet je ook kunnen leven.

Maar vergeet alsjeblieft niet om ook NU te leven.

In DIT leven.